Het is de tijd van het jaar waarin alle gelukswensingen ons om de oren vliegen. De kerstborrels en etentjes staan bij iedereen weer in de agenda. Heerlijk op kosten van de werkgever goed eten en genieten van een paar dagen extra vrij. Tijdens deze etentjes zal door de medewerkers gesproken worden over de plannen van de organisatie voor het kom
ende jaar. Maar waar is de directie eigenlijk en wie zijn dat nu?

Tijdens mijn studentenleven heb ik veel gechauffeerd. Al op jonge leeftijd (18) kwam ik hierdoor in contact met, zoals dat zo mooi wordt genoemd, ‘de hogere echelons van het bedrijfsleven en de overheid’. Hele dagen reed ik door binnen en buitenland. Op de achterbank zaten bekende en minder bekende directieleden en leden van raden van bestuur.

Als ik aan het wachten was op één van de klanten bij een kantoorlocatie verzocht ik vaak om een werkruimte om te kunnen studeren. Wat mij opviel was dat ik altijd zeer goed werd behandeld, helemaal als ik de naam van mijn klant noemde. Alles kon, mits het natuurlijk binnen de perken was. Er werd een kantoor voor mij geregeld met Wi-Fi (soms werd er iemand anders uitgezet), eten en drinken kwam op tafel en een telefoonnummer dat ik kon bellen als ik iets nodig was. Als ik maar tevreden was. Heel gek, maar het is de gouden tip voor Alberto Stegeman, stel je voor als directiechauffeur en je komt op de meest bijzondere plaatsen. Ik vond het dan ook altijd bijzonder dat er zoveel voor mij gedaan werd, ik was tenslotte maar een chauffeur. Vaak maakte ik dan ook een praatje met de receptioniste of andere medewerkers in het pand. Dit praatje maakte vaak veel los bij de medewerkers. Vragen die mij in dit soort gesprekken meerdere malen zijn gesteld zijn: Hoe is de directeur nu eigenlijk? Is hij vriendelijk? Hoe kijkt hij tegen problemen aan? Praat hij met u over de problemen? Vertelt hij veel over werknemers? Hoor je ook de toekomst plannen van ons bedrijf?

Om eerlijk te zijn, ik wist ontzettend veel. Op de achterbank werd nu eenmaal door de klant veel besproken. Complete reorganisaties heb ik voorbij horen komen. Uiteraard liet ik niets los over dingen die ik hoorde op de achterbank. Vreemd vond ik het wel dat veel mensen dus niet wisten wie hun directeur was en waarom ik altijd zeer goed werd behandeld.

Nu vele jaren later en met de kennis van nu zijn er drie belangrijke dingen die opvallen in dit verhaal.

1. Als buitenstaander merkte ik dat veel mensen niet wisten wat er in hun bedrijf speelde op leidinggevend niveau en zij daarom iedere kans grepen om er meer over te weten te komen. Als ik dit als buitenstaander al merk, hoe moet het dan voor de mensen intern zijn?
2. De dienstverlening die ik als chauffeur kreeg was niet omdat ik zo bijzonder was, de medewerkers van het bedrijf of de organisatie waren bang voor de gevolgen als ik slecht sprak over hen bij mijn klant, hun werkgever. De vraag is of de goede behandeling aan mijn kant, geen signaal was dat er werk te verrichten was binnen de cultuur van het bedrijf.
3. Voor de directieleden zelf was de rit ook waardevol. Zij konden hun verhaal aan mij kwijt. Dat een buitenstaander daarin meer te horen kreeg dan medewerkers zelf, zegt iets over de mate waarin een directielid zichzelf vertrouwd voelt.

Wat hebben deze drie punten nu te maken met de titel van dit verhaal. De afstand tussen directie en werknemer is in veel organisaties groot. Hierdoor weten werknemers niet voor wie, en nog veel belangrijker voor welk doel zij werken. De toewensing van de fijne feestdagen vanuit de directie en de borrel voor de medewerker zijn daardoor mogelijk een verplicht nummer dan dat zij echt bijdrage aan wat belangrijk is voor de werknemer: erkenning en gezien worden. Belangrijk is dat deze twee dichter bij elkaar komen te staan, de directie en werknemer. Vanuit expeditie wensen wij u dan ook fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar waarin wij hopen dat wij werknemer en werkgever dichterbij elkaar kunnen brengen in het jaar 2017.